Een alternatief fosfaatmanagement door bemesting: balanceren tussen gewasopbrengst, bodemvruchtbaarheid en het beperken van P-verliezen naar het grondwater

Vele Vlaamse landbouwbodems kennen een historiek van overbemesting, waardoor het P-gehalte van deze bodems sterk toegenomen is. De P verliezen naar het milieu toe zijn aanzienlijk. Sinds MAP III werd dan ook aandacht geschonken aan P. Bij MAP IV werden verdere restricties opgelegd en voor een aantal gewassen ligt de P bemesting nu zelfs lager dan de P-export door het gewas. Er wordt verwacht dat deze P-uitmijning echter veel te beperkt is. Het verder verstrengen van de P bemestingsnomen, zal echter de aanvoer van organische stof naar de bodem beperken. Mengmest en stalmest zijn de meest voor de hand liggende bronnen van organische stof, maar de aanvoer is beperkt door de P inhoud. Desondanks moet naar een uitweg worden gezocht, gezien onze bodems duidelijk een daling in organisch stofgehalte vertonen en daarmee dus aan kwaliteit inboeten. Daarbovenop wordt gevreesd dat een te lage P bemesting op termijn de P aanlevering aan de gewassen in het gedrang zal brengen. De opneembare P op een bepaald moment in de tijd is erg klein, en staat in een constant evenwicht met P geadsorbeerd aan minerale bodemdeeltjes. P is ook immobiel, wat maakt dat plantenwortels sneller naar een P-bron toe groeien, dan dat P via bodemwater naar de rhizosfeer wordt getransporteerd. Zelfs in bodems met een groot P naleverend vermogen kan dit een probleem zijn. Zeker indien gemikt wordt op hoge opbrengsten.
Het doel van dit project is op basis van lange-termijnproeven te bekijken welke bemestingsstrategieën interessant zijn om het bodemorganische stofgehalte op peil te houden, de gewasopbrengst te handhaven, maar tegelijk ook de potentiële P-uitspoelingsverliezen te beperken en zo bij te dragen aan een betere waterkwaliteit.